Al dente - Op Elba (1)
Door: Stef Smulders
Blijf op de hoogte en volg Stephanus
13 Oktober 2019 | Italië, Porto Azzurro
Al Dente
Eindelijk hebben we het gevonden. Het restaurant in de plaats waar je vaker terug wil komen. Altijd als we ergens op vakantie zijn zoeken we zo’n eetgelegenheid en we vinden hem ook bijna altijd. Maar het is onze laatste avond in Porto Azzurro, we hebben er te lang over gedaan om dit restaurant te ontdekken. Het zal bij een keer blijven. Jammer.
Het is maar goed dat we vroeg hongerig waren vandaag want nadat we op het nog vrij lege terras een tafeltje hebben gevonden loopt het snel vol. Het restaurant ligt net voorbij het centrale plein van de badplaats, in de schaduw van het toeristisch vertier als het ware, en er komen veel Italianen dineren, altijd een goed teken.
De jongeman die ons bedient is een vrolijk-brutale Italiaan met een aangenaam zangerig accent en een goed verzorgd knap uiterlijk. Hij reageert alert op onze flauwe grapjes zodat we ons vrij voelen om hem een beetje uit te dagen.
’Hij is niet van hier,’ zeg ik tegen Nico als de cameriere weggelopen is. Waarom buig ik me naar mijn echtgenoot toe en waarom fluister ik? Er is hier zo te zien niemand die ons kan verstaan. ’Hij spreekt anders dan de Italianen op Elba.’
Als hij terug is met de menu’s vraagt hij of we tedeschi zijn en de Duitstalige menukaart willen. Dit weigeren we quasi-verontwaardigd en theatraal (’Duitsers? Kom op zeg!’) en eisen de Italiaanse kaart op. Ik lanceer meteen de wedervraag die al op mijn lippen brandde:
’Ma tu non sei da qui, vero?’
De jongen glimlacht een beetje schalks en zegt dat dat klopt en dat hij een paar jaar in Parijs gewoond heeft. Niet het precies het antwoord wat ik zocht, ik wil weten welk soort Italiaans hij spreekt.
’Ma da dove vieni? Waar kom je vandaan?’
’Napoli!’ galmt het daarna over het terras, als was het de slotzin van een melodramatische opera-aria. Als ik het niet dacht!
Het Italiaans van de Meridione, Zuid-Italië, is het mooiste Italiaans dat er bestaat. Ten zuiden van Rome en op Sicilië hebben ze niet alleen het beste eten maar ook het lekkerste Italiaans. Zangerig, soepel, niet te gearticuleerd en uit te spreken met een beetje een dikke tong. Het is niet te slap en niet te hard, het is als de beste pasta: je kunt er een beetje op kauwen. Het is Italiaans al dente.
Inmiddels is het terras volgestroomd en staan er steeds groepjes hongerige klanten te wachten, begerig kijkend naar de gerechten die naar de tafels worden gebracht. Het eten blijkt te passen bij het etablissement: simpel en direct, zonder overbodige tierelantijnen. Aan het tafeltje naast ons zit een ouder echtpaar waarvan de man het heeft aangedurfd om kreeft te bestellen. Nadat hij de makkelijk te veroveren stukjes vlees heeft weggewerkt (het ’laaghangende fruit’) kijkt hij een beetje hulpeloos naar zijn bord. Hij ziet ons glimlachen en zegt dat hij nu zwaarder materiaal nodig heeft. Onze Napolitaan bezorgt het hem in een oogwenk en met zwier.
We raken met het stel in gesprek en horen dat ze oorspronkelijk uit Milaan afkomstig zijn maar sinds jaren in de Alto Adige wonen. Dat is wennen, zegt de man, want het zijn toch een beetje Zwitsers daar. Toen ze er een keer volpension in een hotel verbleven moesten ze ’s ochtends al beslissen wat ze ’s avonds wilden eten.
’Stel je voor! Hoe kan ik ’s ochtends nu weten of ik ’s avonds spaghetti wil eten of juist iets anders!’ brieste de man hoofdschuddend, waarna hij zich weer manmoedig op zijn kreeft wierp.
Wij hadden ondertussen bij een van de andere camerieri de rekening gevraagd en wachtten al een tijdje. Toen even later de Napolitaan voorbijkwam, vertelden we dat we ons afvroegen waar de conto bleef.
’No problem. Ci penso io!’
Weer die opera-aria in mijn oren. De man van de kreeft keek op en knipoogde naar ons. Hij houdt zeker ook van al dente, dacht ik.
Meer leuke verhalen lezen vind je in mijn ‘Italiaanse Toestanden’, een tris van smakelijke en goed verteerbare Italiëboeken. Zie: https://www.bol.com/nl/c/stef-smulders/10724175/
Eindelijk hebben we het gevonden. Het restaurant in de plaats waar je vaker terug wil komen. Altijd als we ergens op vakantie zijn zoeken we zo’n eetgelegenheid en we vinden hem ook bijna altijd. Maar het is onze laatste avond in Porto Azzurro, we hebben er te lang over gedaan om dit restaurant te ontdekken. Het zal bij een keer blijven. Jammer.
Het is maar goed dat we vroeg hongerig waren vandaag want nadat we op het nog vrij lege terras een tafeltje hebben gevonden loopt het snel vol. Het restaurant ligt net voorbij het centrale plein van de badplaats, in de schaduw van het toeristisch vertier als het ware, en er komen veel Italianen dineren, altijd een goed teken.
De jongeman die ons bedient is een vrolijk-brutale Italiaan met een aangenaam zangerig accent en een goed verzorgd knap uiterlijk. Hij reageert alert op onze flauwe grapjes zodat we ons vrij voelen om hem een beetje uit te dagen.
’Hij is niet van hier,’ zeg ik tegen Nico als de cameriere weggelopen is. Waarom buig ik me naar mijn echtgenoot toe en waarom fluister ik? Er is hier zo te zien niemand die ons kan verstaan. ’Hij spreekt anders dan de Italianen op Elba.’
Als hij terug is met de menu’s vraagt hij of we tedeschi zijn en de Duitstalige menukaart willen. Dit weigeren we quasi-verontwaardigd en theatraal (’Duitsers? Kom op zeg!’) en eisen de Italiaanse kaart op. Ik lanceer meteen de wedervraag die al op mijn lippen brandde:
’Ma tu non sei da qui, vero?’
De jongen glimlacht een beetje schalks en zegt dat dat klopt en dat hij een paar jaar in Parijs gewoond heeft. Niet het precies het antwoord wat ik zocht, ik wil weten welk soort Italiaans hij spreekt.
’Ma da dove vieni? Waar kom je vandaan?’
’Napoli!’ galmt het daarna over het terras, als was het de slotzin van een melodramatische opera-aria. Als ik het niet dacht!
Het Italiaans van de Meridione, Zuid-Italië, is het mooiste Italiaans dat er bestaat. Ten zuiden van Rome en op Sicilië hebben ze niet alleen het beste eten maar ook het lekkerste Italiaans. Zangerig, soepel, niet te gearticuleerd en uit te spreken met een beetje een dikke tong. Het is niet te slap en niet te hard, het is als de beste pasta: je kunt er een beetje op kauwen. Het is Italiaans al dente.
Inmiddels is het terras volgestroomd en staan er steeds groepjes hongerige klanten te wachten, begerig kijkend naar de gerechten die naar de tafels worden gebracht. Het eten blijkt te passen bij het etablissement: simpel en direct, zonder overbodige tierelantijnen. Aan het tafeltje naast ons zit een ouder echtpaar waarvan de man het heeft aangedurfd om kreeft te bestellen. Nadat hij de makkelijk te veroveren stukjes vlees heeft weggewerkt (het ’laaghangende fruit’) kijkt hij een beetje hulpeloos naar zijn bord. Hij ziet ons glimlachen en zegt dat hij nu zwaarder materiaal nodig heeft. Onze Napolitaan bezorgt het hem in een oogwenk en met zwier.
We raken met het stel in gesprek en horen dat ze oorspronkelijk uit Milaan afkomstig zijn maar sinds jaren in de Alto Adige wonen. Dat is wennen, zegt de man, want het zijn toch een beetje Zwitsers daar. Toen ze er een keer volpension in een hotel verbleven moesten ze ’s ochtends al beslissen wat ze ’s avonds wilden eten.
’Stel je voor! Hoe kan ik ’s ochtends nu weten of ik ’s avonds spaghetti wil eten of juist iets anders!’ brieste de man hoofdschuddend, waarna hij zich weer manmoedig op zijn kreeft wierp.
Wij hadden ondertussen bij een van de andere camerieri de rekening gevraagd en wachtten al een tijdje. Toen even later de Napolitaan voorbijkwam, vertelden we dat we ons afvroegen waar de conto bleef.
’No problem. Ci penso io!’
Weer die opera-aria in mijn oren. De man van de kreeft keek op en knipoogde naar ons. Hij houdt zeker ook van al dente, dacht ik.
Meer leuke verhalen lezen vind je in mijn ‘Italiaanse Toestanden’, een tris van smakelijke en goed verteerbare Italiëboeken. Zie: https://www.bol.com/nl/c/stef-smulders/10724175/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
