1. Non ci sono problemi

Mijn rechterbeen stond nog op de grond maar toch reed de auto van de makelaar al weg. Alleen door mijn been snel binnenboord te trekken en het portier dicht te slaan, kon ik een ongeluk voor-ko¬men. De makelaar had haast! We gingen twee huizen bekijken in de Oltrepò Pavese, aan de overkant van de grote rivier de Po, die dwars door Noord-Italië loopt. Ik zat voorin en de makelaar klet¬ste honderduit in rap Italiaans. Ik verstond maar een deel van wat hij zei, ook doordat ik werd afgeleid door het verkeer waar we op zijn Italiaans doorheen kruisten.
Sinds een aantal weken woonden we in het rustige, histori-sche universiteitsstadje Pavia. Ik ging er het komende halfjaar mijn master¬¬studie Middeleeuwse Cultuur voortzetten en mijn echtgenoot Nico zou er van een welverdiende sabbatical gaan genieten. Hij ging dus stofzuigen, boodschappen doen en koken, terwijl ik onderdook in lang vervlogen tijden. Maar stiekem krie-belde er een andere, nauwelijks uitgesproken wens: zouden we niet …, als we nu eens …, stel je voor dat …?
En nu al, zo kort na het begin van ons verblijf in Pavia, gingen we een paar huizen bekijken! Om er definitief te gaan wonen! En om een bed-and-breakfast te beginnen. Al snel nadat we in Pavia waren komen wonen, hadden we namelijk het wijngebied de Oltre¬pò Pavese ontdekt, een streek die op een halfuurtje rijden ten zuiden van Pavia ligt. We waren meteen verliefd. Wat een mooi ge¬bied! En dus was onze geheime wens nog sterker gaan kriebe¬len: als we hier toch eens een geschikt huis zouden kunnen vin¬den, boven op een heuvel, met een panoramisch uitzicht! In een van de gratis blaadjes van de vele agenzie immobiliari, de make¬laars¬kantoortjes, hadden onze gretige ogen al snel een huis on¬t¬dekt dat aan al onze eisen leek te voldoen. En naar dat huis waren we nu op weg, met een makelaar die vooral gediplomeerd leek in gladde praatjes en ‘sportief’ autorijden.
Eenmaal ten zuiden van Pavia was het rustiger op de weg zo-dat ik het Italiaans van Olita, zoals onze makelaar heette, beter kon volgen. Hij had het vooral over zijn kennis van zaken en over de goede staat van de huizen die we gingen bekijken. Wat er eventueel niet naar onze zin was, kon eenvoudig en zonder ex-tra kosten worden aangepakt, zei hij. Dat had hij al met de ver-kopers afgesproken. “Non ci sono problemi,” riep hij enthousiast. Als de kleur van het huis ons niet zou bevallen dan kon het over-geschilderd worden, nog voor de oplevering, in elke, ja, echt élke kleur die we maar wilden, zelfs pimpelpaars, beweerde Olita. “Non ci sono problemi!” En de door maanden¬lange (of jarenlan-ge?) verwaarlozing in oerwouden veranderde tui¬nen zouden speciaal voor ons ‘ontgonnen’ worden.
Het landschap dat we ten zuiden van Pavia zagen was voor-alsnog vlak, met overal waar je keek rijstvelden (voor de be-roemde Italiaanse risotto), akkers en populierenplantages. Langs de pro¬vin¬ciale weg passeerden we veel lintbebouwing: een on-afge¬broken afwisseling van huizen en fabrieksgebouwen in alle soor¬ten en maten. We reden op volle snelheid door dorpjes met win¬keltjes, restaurants en barretjes. Olita negeerde stoïcijns de witte bord¬jes die elektronische snelheidscontroles in het voor-uitzicht stel¬den. Betaalde zijn werkgever de boetes? Of draaiden wij daar indirect voor op? We wisten al dat we Olita provisie ver-schuldigd waren als we via hem een huis zouden kopen. We hadden ons na¬me¬lijk in Nederland al goed voorbereid op alle rampen die er voor aspirant-kopers van een huis in Italië in het verschiet lagen. Het was opletten geblazen! Zich niet bewust van mijn arg¬waan reed Olita in volle vaart verder. Op verschillende plekken langs de kant van de weg stonden monumentjes die door nabestaanden waren opgericht om hun geliefde, tragisch verongelukte wegpiraat te herdenken. Olita was kennelijk niet bang om ook zo te ein¬di¬gen want langzaam rijdende voorliggers haalde hij genadeloos in, door¬getrokken streep of niet. Later, toen we al een paar maanden in de Oltrepò woonden, ontdek-ten we vlakbij zelfs een santuario, een herdenkingskapel, voor de vele verkeersslachtoffers die hier kennelijk vielen. Het spreekwoordelijke roekeloze rijgedrag van de Italiaan berustte misschien echt op waarheid. Olita deed in ieder geval zijn best om dit clichébeeld te bevestigen. Af en toe kwamen ons twee tegenliggers naast elkaar tegemoet, maar gelukkig pasten er hier gemakkelijk drie auto’s op de tweebaansweg. Non ci sono pro-blemi.
We bereikten de Ponte della Becca, de één kilometer lange ij-zeren brug uit 1912, die de samenvloeiing van de Po en de Ticino overspant. Aan de andere kant begon de Oltrepò, eerst nog vlak, maar al snel heuvelachtig. Daar in de verte zou het huis van onze dromen moeten liggen. We zagen de eerste wijngaarden ver-schijnen. Op een uitloper van de heuvels stond de toren van een opvallend kasteel en we raadpleegden onze regionale deskundi-ge, ge¬naamd Olita. “Welk kasteel is dat?” vroegen we nieuwsgie-rig. Hij wist het niet. Maar “Non ci sono problemi,” hij zou het na-vragen en het ons laten weten, zei hij. Misschien werd ons huis toch niet pimpelpaars …
Het werd nu al snel duidelijk waarom Olita haast had: hij ken-de de weg niet en reed kriskras door de heuvels, op zoek naar herkenningspunten. Wonder boven wonder vonden we het ge-selec¬teerde huis, dat niet zo geschikt bleek als we dachten, in welke kleur het ook geschilderd zou worden. Aan één kant lag het tegen een talud, aan de andere kant blokkeerde een lelijke schuur het uit¬zicht. De tuin was van postzegelformaat. Jammer. Gelukkig had¬den we uit het aanbod van Olita’s agenzia op basis van de gunstige prijs nog een tweede huis gekozen. Op het fo-tootje bij de advertentie zag dit huis er niet aantrekkelijk uit: een grauwgrijs be¬ton¬blok zonder kraak of smaak. Maar ja, als we toch in de buurt waren.
Het tweede deel van de puzzelrit bracht ons onder veel bin-nensmonds gevloek en gemompel van Olita bij het goedkopere huis. De buitenkant beloofde ook in werkelijkheid niet veel goeds, daar zou geen enkele kleur uit de regenboog iets aan kunnen veranderen. Maar de binnenkant! Het huis bestond uit twee appartementen van elk honderd vierkante meter. Het on-derste appar¬tement was van binnen geheel gemoderniseerd en had nieuwe pla¬vuizen, het was overal voorzien van cv, het had een complete keuken, er was een zitruimte mét sofa’s en er was een kant-en-klare moderne badkamer. Het appartement was op de aansluiting van gas en elektra na direct bewoonbaar. We raak-ten enthousiast.
Na de bezichtiging van dit eerste appartement leidde Olita ons naar het appartement op de eerste verdieping en daar opende hij de luiken van de slaapkamer die aan de dalzijde lag. Een fabelachtig uitzicht van glooiende heuvels en impressionis-tisch gekleurde wijngaarden ontvouwde zich voor onze ogen. In de verte zagen we het karakteristieke maar vooralsnog onbe-kende kasteel liggen. En verderop lag nóg een kasteel. En daar nóg een. We waren verkocht. Non ci sono problemi! Daar waren wij nu wel voor even van overtuigd.

Lees verder: https://www.bol.com/nl/p/italiaanse-toestanden/9200000025816290/#modal_open